داستان گنج گمشده تزار روسی چیست؟ (قسمت دوم) - درگ فایل

آیا امکان دارد که سربازان گرسنه، خشمگین و جنگ زده چک سهمی از گنج برای خود برنداشته باشند؟ در داستان ها آمده که سربازان چک تمام گنج را تحویل داده و سوار قطار خود به سمت شرق شدند. آن ها از کوهستان سایان که به دریاچه بایکال عمود است، عبور می کردند. افسانه ها می گویند که یک واگن کهنه که بیش از اندازه تحمل اش بار حمل می کرد، واژگون شده و به عمق دریا سقوط کرد. ادامه داستان را از قول راوی داستان لینا زلدوویچ، (Lina Zeldovich) بخوانید.

روز بعد سوار قطاری کهنه و زغال سوز که فقط دو واگن را در پی خود می کشید، شدیم و شاید این آخر جستجوی ما برای گنج بود. زمانی که در اولین ایستگاه از قطار پیاده شدیم، منظره دریاچه بایکال را دیدیم و راهنمای ما به نام تاتیانا به ما هشدار داد که مراقب باشیم؛ زیرا صخره ها بسیار لیز بوند و شیب تندی به سمت دریاچه داشتند. ما از دهکده ای گذشتیم و به مسیری با بوی نامطبوع رسیدیم. خاک باتلاقی زیر پایمان فرو می رفت و ما برای حفظ تعادل از درخت ها و صخره ها کمک می گرفتیم. در این مکان نشستم و به قطارمان نگاه کردم، ولی از دید خارج شده بود. هوا بسیار سرد و نزدیک به 10 درجه سانتی گراد بود. به این نکته پی بردم که هر قطاری که کمی از کنترل خارج شود، در یخبندان این کوهستان حتما به دریاچه سقوط خواهد کرد.

تاتیانا در کنار من نشست و من از او پرسیدم:

قطار معروف که طلا حمل می کرد، اینجا سقوط کرد؟

او با خنده ای جواب داد:

جواب سوالت بستگی به این دارد که از چه کسی بپرسی. مردم مسکو این داستان را باور ندارند و فکر می کنند این داستان ساختگی است. ولی مردم محلی از اجداد خود شنیده اند که در این محل حادثه ای رخ داده است. اگر منطقی فکر کنی، در چنین محلی با آن قطار کهنه و فرسوده احتمال سقوط به این دره واقعا وجود دارد.

سخنان تاتیانا من را به فکر فرو داشت که 10 سال قبل، راندن و کنترل قطار در چنین دره ای چه قدر خطرناک بوده است. وقتی که دوباره به قطار برگشتیم، کمی با خدمه صحبت کردیم و آن ها به من و دنیس اجازه دادند که مدتی در لوکوموتیو بمانیم و قطار را کنترل کنیم.

یکی از خدمه قطار در همین حال از من پرسید:

در پی طلاها هستید؟ دوست پدر من که توانایی شنا و حبس نفس اش را در زیر آب به مدت 5 دقیقه داشت، در این محل به زیر آب رفت. او برای کشف این طلاها، هر تابستان به زیر آب می رفت، ولی چیزی پیدا نکرد. بایکال رازدار خوبی است.

من پرسیدم:

پس واقعا طلاها در این دریاچه است؟

خدمه دیگری وارد بحث شد:

در سال 2009 میلادی که جستجوگران به زیر آب رفتند، لاشه قطار را در عمق 700 متری یافتند. آن ها اجسامی براق در لاشه ها دیدند، ولی نتوانستند آن ها را با خود به سطح آب بیاورند. اگر آ ن ها طلا نبودند پس چه چیزی بودند؟

قطار سرعت گرفت و ارتعاش اجزای آهنی آن غیرقابل تحمل شده بود. ما به کابین خود رفتیم و به مدت یک ساعت مشغول تماشای بیرون از میان پنجره و شاخ و برگ درختان بودیم. تنه درختان خیلی به ما نزدیک بود و تماشای آن هاباعث سرگیجه می شد.

بعد از رسیدن به شهرلیستویانکا، (Listvyanka) به هتل رفتیم و من عصر را در تراس هتل سپری کردم. بعد از سفر با قطار قدیمی با تماشای غروب خورشید و منظره دریاچه بایکال به استراحت پرداختم.

در روسیه، محلی که ناآرامی های زیادی به خود دیده، کتاب ها و تاریخ در هر رژیم بازنویسی می شوند. یادبود کولچاک که در ایرکوتسک دیدم، نمونه بارزی از این عمل بود. وقتی که کتاب ها و نوشته ها از دورانی به دوران دیگر بازنویسی می شود، مردمی که می بینند و می شنوند، نقش مورخ را دارند و تاریخ را سینه به سینه منتقل می کنند. شاید اندازهی جزئیات به تاریخ اضافه کنند، ولی اصل داستان تغییر نخواهد کرد و در این زمینه حرف مردم از نوشته کتاب ها قابل اعتماد تر است.

دوباره ناخواسته وارد بحثی در مورد گنج گمشده شدم و خانم پیری خطاب به من گفت:

نمی توان به نوشته کتاب ها اعتماد کرد و تو باید به حرف مردم گوش کنی.

من در مقابل حرف خشم آلود خانم سکوت کردم و او نیز محل را ترک کرد. پسر خانم که در تمام این مدت همراهش بود، گفت:

داستان گنج گمشده در خانواده من بسیار موضوع حساسی است. مادر من می گوید که پدربزرگش به سربازان کمک کرده که اندازهی طلا را بین چوب های جنگل دفن کنند؛ ولی زمانی که برگشته، نتوانسته آن ها را پیدا کند. او هر تابستان در جستجوی طلاها به جنگل می رفت تا این که یک روز دیگر برنگشت و ناپدید شد.

من از او عذر خواهی کردم و گفتم که قصد آزردن مادرش را نداشتم و فقط کنجکاو هستم که گنج کجا است.

او در جواب گفت:

ما هم همین طور. برای همین است که این افسانه را زنده نگه می داریم. این افسانه قسمتی از تاریخ این مردم و زندگی ما است. حیف است که چنین افسانه جالبی بمیرد.