مقدمه ای بر اکوتوریسم - درگ فایل

به طور کلی، اکوتوریسم با قسمت های زنده محیط های طبیعی سر و کار دارد و تمرکز آن بر روی موضوعاتی چون مسئولیت اجتماعی در سفر، رشد شخصیتی، و محیط طبیعی با دوام می باشد. اکوتوریسم شامل سفرها و مقصدهایی می گردد که جاذبه های اصلی آنها زیست گیاهی و جانوری و میراث فرهنگی آن مناطق می باشد. این نوع خاص از صنعت گردشگری، قصد دارد تا به گردشگران بینشی درباره اثر انسان بر روی محیط ارائه دهد و به آنها یاد بدهد که برای زیست بوم های طبیعی ارزش بزرگتر و بیشتری قائل شوند.

برنامه های مسئولانه اکوتوریسم شامل بخشهایی

می گردد که جنبه های منفی گردشگری امروزی را بر محیط به حداقل برساند و یکپارچگی فرهنگی را افزایش دهد. همچنین بخش مهمی از اکوتوریسم ارتقای سیستم بازیافت، صرفه جویی در آب و انرژی و خلق فرصت های مالی برای جوامع محلی می باشد.

7 تعیینه اکوتوریسم:

شامل سفر به مقصدهای طبیعی می گردد

اثرات منفی را بر محیط کاهش می دهد

آگاهی محیطی افراد را بیشتر می کند

مزایای مالی مستقیم برای صرفه جویی فراهم

می کند

مزایای مالی مستقیم برای افراد محلی فراهم

می کند

حرمت فرهنگ های محلی را نگه می دارد

از حقوق بشر و نهضت های دموکراتیک حمایت

می کند

برای تعدادی از کشورها، اکوتوریسم یک فعالیت حاشیه ای ساده برای حمایت از محیط نیست، بلکه صنعت بزرگی برای اقتصاد آن جامعه محسوب می گردد و سهم قابل توجهی از تولید ناخالص ملی را تشکیل می دهد. در ضمنً اکوتوریسم نباید با هر شکل دیگری از توریسم اشتباه گرفته گردد که در آنها طبیعت (دیدن جنگل و دریا) موضوع گردشگران است. از آنجایی که مقرراتی برای اکوتوریسم وجود ندارد یا به طور ضعیفی اجرا شده است، خیلی از طرفداران طبیعت برای تعریف استانداردهای جهانی تلاش زیادی کرده اند تا شرکتهای گردشگری بر اساس میزان تعهدشان به محیط متمایز شوند.

تاریخچه اکوتوریسم:

پیرامون واژه اکوتوریسم و سابقه کاربرد آن اظهارنظرهای متفاوتی اجرا شده است. برخی صاحب نظران سابقه کاربرد چنین واژه ای را در اواخر دهه 1980 ذکر کرده اند. اما در تمام متون مرتبط، Ceballos-Lascurain به عنوان نخستین کسی آمده است که این واژه را به کار برده است. برابر تعریف او، بوم گردشگری مسافرتی است که به منظور مطالعه، تحسین، ستایش و کسب لذت از سیمای طبیعی و مشاهده گیاهان و جانوران و آشنایی با ویژگی های فرهنگی جوامع محلی در گذشته و حال صورت می گیرد.

برخی سابقه اکوتوریسم را به زمانی دورتر و به Hetzer نسبت می دهند و معتقدند که او این واژه را در دهه 1960 برای تشریح روابط متقابل گردشگری، محیط زیست و ویژگی های فرهنگی، استفاده کرده است. به اعتقاد Hetzer، مفهوم بوم گردشگری در واکنش به رویه های نامناسب و منفی توسعه و نادیده دریافت ملاحظات زیست محیطی، شکل گرفته است. و سابقه آن به اواخر دهه 60، یعنی زمانی که کارشناسان نسبت به برداشت بی رویه از منابع نگران بودند، باز می گردد.

انواع اکوتوریسم:

گونه های مختلف طبیعت گردی عبارتند از گردش آبی و ساحلی، کوهنوردی، غارنوردی، بیابان گردی، دامنه نوردی، مردم شناسی و طبیعت درمانی. با اینکه زمین گردشگری گونه مستقلی از صنعت گردشگری است و زیر شاخه بوم گردشگری محسوب نمی گردد اما در مواردی جاذبه های اکوتوریسم با ژئوتوریسم در تداخل اند ولی در فعالیتهای اکوتوریسمی، آموزش همگانی زمین شناسی و ژئومورفولوژی مورد نظر نمی باشد و توجه خاص به طبیعت زنده و جاذبه های آن است.

رشد اکوتوریسم:

امروزه طبیعت گردی در میان گونه های مختلف گردشگری از جایگاه ویژه و رشد قابل توجّهی برخوردار است و در بیست سال اخیر شاهد گسترش سریع فعالیت های طبیعت گردی در سراسر جهان بوده ایم و انتظار می رود بر شدت این گسترش نیز افزوده گردد. به لحاظ تأثیر بالقوه زیادی که اکوتوریسم در زمینه محافظت از محیط طبیعی و در اقتصاد بسیاری از کشورها دارد، سازمان ملل متحد تصمیم گرفت که سال 2002 میلادی را به عنوان سال بین المللی اکوتوریسم اعلام کند و کمیسیون توسعه پایدار این سازمان (UNEP) و سازمان جهانی گردشگری را موظف به انجام فعالیت هایی در این سال ساخت.

طبق برآورد سازمان جهانی کشاورزی نیز، رشد بوم گردشگری در دهه حاضر 10 تا 30 درصد خواهد بود. در وضع موجود شمار طبیعت گردان 7% کل مسافران جهان است که پیش بینی می گردد در دهه آینده این رقم به 20 درصد برسد. بنابراین اکوتوریسم از آینده ای پررونق و درخشان برخوردار است که مزایای فراوانی برای جهانیان دارد. محیط ارزش ذاتی دارد و این ارزش مهم تر از آن است که دارایی صنعت گردشگری محسوب گردد. نباید منافع بلند مدت وحفاظت از محیط را فدای ملاحظات کوتاه مدت کرد. از این روگردشگری پایدار باید با سیاست تعیین و مدونی به اجرا در آید تا بتواند حرکت امید بخشی را در توسعه همه جانبه فضاهای جغرافیایی تضمین کند. گردشگری پایدار برای کارایی بالاتر در این زمینه دارای اصولی می باشد که هماهنگ کننده اهداف و راهکارهای عملی می باشد.