توسعه، بر مبنای آمایش سرزمین - درگ فایل

از پروفایل ما وبلاگ حامد دیدن نمایید.

به همین دلیل، پنجشنبه هفته گذشته 3 پروژه نفتی - واحد فرآورش پیش ساخته در غرب کارون، پتروشیمی لردگان و تأسیسات ذخیره سازی و ایستگاه های اندازه گیری میعانات گازی پارس جنوبی- افتتاح شد که انجام این پروژه های عمرانی و زیرساختی کار روتینی نبود. به نظر می رسد که دولت تمام کوشش خود را به کار بسته تا پروژه های زیرساختی را جلو ببرد و راستا توسعه متوقف نگردد.

اما در این راستا سختی که در حال طی شدن است، توجه به یک نکته لازم است؛ اینکه باید توسعه با توجه به آمایش سرزمین انجام گردد. باید طرح های آب بر به منابع آبی کشور مانند دریاها دسترسی داشته باشند و از سوی دیگر پروژه ها بویژه آنهایی که محصول صادراتی دارند، در مکانی اجرایی شوند که کمترین راستا را تا آب های آزاد و مقاصد صادراتی طی کند. در این راستا توسعه انتخاب طرح ها و مکان اجرای آنها باید به دور از تصمیم گیری کانون های سیاسی باشد تا پروژه بر مبنای اصول و در سطح بین الملل دارای توجیه اقتصادی باشد، بویژه برای پروژه های پتروشیمی که خوراک ارزان دریافت می نمایند.

توجه به این نکته نیز اهمیت دارد که در بعضی از پروژه های به تأخیر افتاده، بخشی از عقب ماندگی تنها به خاطر کمبود منابع اقتصادی نبوده و مباحث توجیه فنی و اقتصادی و اهمیت اجرای آن نیز مطرح است، اما از سویی ناترازی قیمت های انرژی در کشور اجرای پروژه های دارای اولویت را نیز به تعویق انداخته است.

ناترازی قیمت اغلب از کالاهای اساسی کشور از جمله انرژی در کشور ما باعث شده که امروز طرح ها با اقبال کمتری روبه رو باشند؛ درحالی که این یارانه یا سرکوب قیمت انرژی تا به امروز موجب بهبود قدرت خرید مردم و سطح اشتغال در کشور نشده است. به سوخت یارانه می دهیم و به دلیل کمبود منابع و جذابیت اجرا برای بخش خصوصی، پروژه های مربوط به آن محصول عقب می افتد؛ حتی روی نرخ تورم نیز تأثیر منفی می گذارد و اقتصاد کشور و آن صنعت را وارد یک سیکل معیوب می نماید.

این درحالی است که اگر درست راستا را انتخاب کنیم، می توانیم کسب و کارها را راه بیندازیم و نقدینگی را در راستا فراوری راهنمایی کنیم، نه تورم، ضمن آنکه اشتغال نیز ایجاد خواهد شد و از این راه قدرت خرید مردم نیز به طور واقعی رشد خواهد نمود. حالا که دولت در راستا اجرای طرح های عمرانی در یکی از سخت ترین برهه های زمان قدم برمی دارد، می تواند این اصلاحات را نیز در نظر داشته باشد و برای مردم شرح دهد که منافع کشور در چیست. بخش خصوصی می تواند احتیاج بعضی از قسمت های صنعت به تکنولوژی را نیز مرتفع کند، اما در کنار این اقدامات باید بهبود روابط بین المللی را نیز لحاظ کرد. امروزه روابط سیاسی و اقتصادی عجین شده است و زمانی می توانیم به توسعه برسیم که به تکنولوژی دست یابیم؛ فراوری را رقابتی و بازار سازی کنیم و با حفظ کیفیت و قیمت به رقابت با دنیا بپردازیم.

اگر درست برنامه ریزی کنیم، به خاطر نیروی کاری که در ایران داریم وهمینطور دسترسی کشور به منابع ارزان انرژی، می توانیم هم بازار داخل را برای فراوریات ایرانی تضمین کنیم و هم در رقابت با کشورهای دیگر پیروز باشیم و کالاهای ارزان و باکیفیت را در بازارهای رقابتی دنیا به فروش برسانیم. راستا سختی که الان در حال طی شدن است، باید به بهترین دستاوردها ختم گردد.