خرس ها از راز لخته نشدن خون پرده برداشتند - درگ فایل

در مجموع 13 خرس که در طبیعت سوئد زندگی می نمایند، در تابستان و زمستان برای یک مطالعه تازه مورد آزمایش قرار گرفتند تا پرده از راز لخته نشدن خون آن ها بر اثر عدم تحرک برداشته شود.

به نقل از نیو اطلس، اگر تا به حال یک سفر طولانی با هواپیما را تجربه نموده اید، بدون شک شنیده اید که برای جلوگیری از ایجاد لخته خون در بدنتان باید گاهی از جای خود بلند شوید و کمی حرکت کنید. این به این دلیل است که وقتی بدن ما برای مدت طولانی ساکن می ماند، احتمال تجمع، انعقاد و لخته شدن خون ما بالا می رود.

با این حال خرس ها می توانند ماه ها در یک موقعیت در غار های خود بگذرانند، در حالی که در طول خواب زمستانی نگران لخته شدن خون خود نیستند.

پژوهش های تازه، دلیل این امر را کشف نموده است و این یافته ها می تواند پیامد هایی برای ایجاد درمان های ضد لختگی خون برای انسان ها داشته باشد.

در مطالعه ای که بیش از یک دهه به طول انجامید، گروهی از پژوهشگران به سرپرستی پژوهشگرانی از مؤسسات آلمان و سوئد از خرس های قهوه ای در سوئد در اعماق خواب زمستانی و بعلاوه در دوره های فعالیت آنان در ماه های تابستان نمونه خون گرفتند.

آن ها دریافتند زمانی که خرس ها در خواب زمستانی هستند، پروتئینی به نام HSP 47 در نمونه های خون آن ها بسیار کم است. این پروتئین سطح پلاکت های خون را می پوشاند و به جذب و اتصال به گلبول های سفید خون برای ایجاد ساختار های شبکه ای که در تشکیل لخته خون نقش دارند، یاری می نماید.

اما هنگامی که خرس ها از خواب زمستانی برخاستند و به دوره های فعالیت خود بازگشتند، سطح پروتئین HSP 47 افزایش می یابد.

پژوهشگران با تکیه بر این دانش، موش ها را طوری مهندسی کردند که HSP 47 فراوری ننمایند. نتیجه این بود که توانایی موش ها برای تشکیل لخته خون به شدت کاهش یافت.

در گام بعدی، پژوهشگران از انسان هایی که به دلیل آسیب های نخاعی بی حرکت شده بودند، نمونه های خون گرفتند. این افراد درست مانند خرس ها در خواب زمستانی، زندگی خود را بی حرکت می گذرانند، اما لخته شدن بیش از حد خون در آن ها دیده نمی شود.

مطمئناً در این بیماران انسانی نیز سطوح پایینی از HSP 47 مشاهده شد. به همین ترتیب، زمانی که پژوهشگران 10 داوطلب سالم را به مدت 27 روز بستری کردند و تحت استراحت شدید قرار دادند، سطح HSP 47 آن ها کاهش یافت.

در حالی که از این پژوهش ها تعیین شد که بدن ما به طور طبیعی این پروتئین را هنگامی که برای مدت طولانی بی حرکت هستیم، کاهش می دهد، پژوهشگران می خواهند بدانند که آیا کاهش آن قبل از اینکه بدن خودش این کار را انجام دهد، می تواند به کاهش خطر ابتلا به اختلال لخته شدن خون به نام ترومبوز سیاهرگی عمقی یاری کند؟ این اختلال در افرادی رخ می دهد که به طور ناگهانی به دلیل آسیب دیدگی بی حرکت می شوند.

ترومبوز سیاهرگی عمقی به معنای تشکیل لخته خونی در دیواره داخلی یک سیاهرگ عمقی است. این اختلال که به DVT معروف است، بیشتر سیاهرگ های اندام تحتانی را درگیر می نماید. ایجاد لخته های خونی در مسیر عروق خونی اندام ها، باعث اختلال جریان خون شده و در نتیجه منجر به انسداد نسبی یا کامل عروق خونی می شود.

یکی از مهم ترین عوارض احتمالی ترومبوز سیاهرگی عمقی، آمبولی ریوی است که به دلیل انتقال لخته خونی به دستگاه گردش خون ریوی ایجاد می شود. پیشگیری از آمبولی ریه مهم ترین دلیل جهت درمان بیماران مبتلا به ترومبوز سیاهرگی عمقی است، چون ترومبوز در مراحل اولیه ممکن است سست و شنماینده بوده و به خوبی به دیواره عروق متصل نباشد. آمبولی ریوی ممکن است منجر به مرگ بیمار شود. از علایم آمبولی ریه، کوتاه شدن تنفس و درد قفسه سینه است که با تنفس عمیق شدت درد افزایش می یابد.

پژوهشگران می گویند که استفاده از یک محلول مبتنی بر ژن برای یاری به لخته نشدن خون می تواند از روش استاندارد فعلی استفاده از دارو های رقیق نماینده خون ایمن تر باشد، چرا که این دارو ها خطر خونریزی را برای کسانی که این دارو ها را مصرف می نمایند، ایجاد می نماید.

کیم مارتینود، دانشمند زیست پزشکی در دانشگاه کاتولیکه لوون در بلژیک که در این پژوهش نقشی نداشته است، می گوید: درمان ایده آل برای ترومبوز سیاهرگی عمقی از تشکیل لخته های خون در جایی که قرار نیست، جلوگیری می نماید. این مطالعه این پتانسیل را دارد که راهگشا باشد.

در حالی که مطالعه فعلی روی خرس ها مسیر تازهی از پژوهش ها را برای مبارزه با لخته های خون که بالقوه کشنده هستند، باز می نماید، پژوهشگران می گویند هنوز چیز های بیشتری برای یادگیری از این حیوانات وجود دارد.

اوله فروبرت، از دپارتمان پزشکی بالینی در دانشگاه آرهوس سوئد می گوید: ما همچنان به پژوهش های خود روی خرس ها ادامه می دهیم، زیرا ممکن است به طور بالقوه ثابت شود که این موجود، یک راهگشا برای طیف گسترده ای از چالش های بزرگ است.

وی اضافه کرد: در حال حاضر ما در کوشش هستیم تا بفهمیم چرا خرس ها بر خلاف انسان های غیرفعال در طول خواب زمستانی، توده عضلانی خود را از دست نمی دهند.

نتایج این مطالعه در مجله ساینس (Science) منتشر شده است.

منبع: ایسنا